کیف انگلیسی

عرض کرده بودیم خدمت بابا شاه که اینبار مجادلاتِ ما منتج به نتایجی به نفعِ ذات اقدسِ ملوکانه و ملک و رعیت شده و رجالِ دولت متبوعِ سرکارعلیه" بارونس دسوزا "با وی متفق القولند . ایشان خود مدیره ای خبره هستند در امورِ مُلک و مملکت و مجلس اعیان بدست با کفایت ایشان رتق و فتق میگردد.

فی الحال صلاح ما در این شرایط مطلوب افتتاح سرقنسول گری دولت فخیمه ی بریتانیای عظما در طهران و گشایش سرقنسولی ما در لندن میباشد. در پیش بردِ اهداف ملک و مملکت کمافی السابق نیاز به مساعدت و معاونت دولِ فرنگ بالاخص دولت فخیمه ی بریتانیا  داریم تا انشاالله تعالی مسایل مربوط به حقوق مسلم ما و همچنین لغوِ مخاصماتِ جهانی که  در جهتِ عُسر و فلاکتِ این آب و خاک در سنواتِ ماضی الی یوم الفعل مقصود و منظور شده  از میان برداشته شود و خاطر ملوکانه به راحت نائل گردد و رعیتِ بینوا نفسی تازه کرده و آرامش و آسایش باری دیگر به این ملک رخ نشان دهد.

پر واضح و مبرهن است که در سنوات ماضی از مباشرتمان با بلشویک های اوروس طرفی نبسته ایم  این جماعت نه خدا را ونه پیامبر و کتاب را میشناسند حداقل اینکه دولت فخیمه ی بریتانیا پیرو آئین مسیح بوده و به کتاب و روز جزا معتقد و ترس از حضرت احدیت مانع از خباثت مکرر و مجددشان میشود.  حضرت شاه مستحضرند که نباید در اختلافات گذشته بمانیم و ما می خواهیم با حفظ منافع ملی تلاش کنیم سوء تفاهمات موجود برطرف شود .
با توجه به فرهنگ و تمدن غنی ایران میبایست با بهره گیری از وجوه مشترک، اختلافات را حل و زمینه همکاریهارا فراهم نماییم .قبله ی عالم واقف به این مهم هستند که همکاریهای دو کشور می تواند در حل مسائل مختلف منطقه ای و بین المللی نیز سودمند باشد و اینکه ایران علاوه بر اینکه  ذخایربزرگِ معدنی و منابع غنی زیر زمینی دارد، جوانان تحصیل کرده و نیروی انسانی مستعد و ارزشمندی دارد که سرمایه اصلی آن است و ما به این میزان اقتدار داریم که اینبار میتوانیم در منصب و جایگاهی برابر با دولِ فرنگی و بالاخص برتانیای کبیر قرار گرفته و سایه ی ملوکانه را تا اقصی نقاطِ عالم گسترش دهیم و مردم و رعیت های ممالک دیگر نیز از الطاف ملوکانه بهرمند گردند.
به هر ترتیب تصمیم غایی را ذات ملوکانه اتخاذ نموده و امر به ابلاغ مینمایند تا این چاکران درگاه اوامرِ اقدسشان را به دیده منت به عرصه ی اجرا قرین نموده و خاطر جنابشان را منبسط نماییم.       

                                                      ولله الحمد

                         بیست و یکم اسفند ماه سنه یکهزار و سیصد و نود و سه