سوررئال

هر عادتی گرفتاری دارد چه خودخواسته باشد چه ناخواسته .هر روز صبح که عقربه های ساعت به پنج می رسند،ترسو می شوم - نمی دانم چرا - اما کلاغ ها درِ گوشم غار غار کنان خبر می دهند که جنازه ات را توی میدونِ شهر،لاشخورها چند ساعتی است - نمی دانم چند ساعت - روی دست هایشان گرفته اند و می رقصند.لاشخورهایی که دهانشان خونی،پر و بالشان بنفش و چشمانشان بارونیست.
خودتان را به آن راه می زنید، ساعت ها می نشینید و باهم آتش را کشف می کنید! سیگارت را که برایت آتش زد، وسط آن پُک اولی یا دومی، خودت را لوس مي كني و می گویی: حالا بیا با هم راز خلقت و تولید مثل را کشف کنیم...
خودم را به آن راه می زنم، تلویزیون را روشن می کنم، جسد های اتو کشیده و بعضا شیکی را می بینم که از جلوی چشمم رژه می روند و به من و شلوارک و خشتکِ سوراخم پوزخند می زنند و می خواهند که خودشان را فرو کنند؛ فرو کنند به همان گوشه ای از ذهنم که تو خالی اش گذاشته ای. زود تلویزیون را خاموش می کنم، می روم سرِ یخچال و چند جرعه ای آب خنک می نوشم -  از بطری، بدون لیوان - همانطور که تو دوست نداری... بعد می روم که بخوابم ولی از دیوار پشت کمدِ لباس، صدای زن همسایه است که مزاحمم شده و توجه ام را جلب می کند؛ صدای زن همسایه به اوج می رسد؛ صدایش به اوج می رسد یا خودش - نمی دانم-
خودتان را به آن راه می زنید، ساعت ها کنار هم می خوابید، با خصوصی ترین جاهای هم وَر می روید تا با هم راز خلقت و تولید مثل را کشف کنید! کسی آن سوی دیوار انگار تلویزیون را خاموش می کند؛
لب هایش را روی لبهایت فشار می دهد و می گوید: هیس...! نمی خواهم آدمک آنسوی دیوار صدای تو را برای نشنیدن صدای دلتنگی اش بهانه کند... و تو می خندی!
خودم را به آن راه می زنم و به روی خودم نمی آورم که این صدای خنده ی توست، صدایی که روی خاطره ی آغوشم، بر لباس های من خیلی وقت است جامانده،و حالا تو سیگارت را توي بغل آن نره خر کشیده یا نکشیده، میان پُک چهارم یا پنجم- نمی دانم - درون همان لیوانی که من دوستش دارم، خاموش می کنی؛ همان لیوانی که الان دیگر مال توست؛ می دانی که من همیشه بطری را ترجیح می دهم، حداقل مزه ی گسِ خاکستر ته سیگار نمی دهد...
هر روز ساعت پنج، دَمِ ساکنِ صبح که همه ترسو می شوند و من به دلِ گوینده ی رادیو می اندازم تا لابه لای خبر ترافیکِ ، غیرت کرده و برای 1بار هم که شده اعلام کند که میدان بزرگِ شهر به علت تشییع جنازه ام مسدود است،دکان ها تعطیل و رفت و آمد به کوچه ها محدودتر از همیشه شده و تمامی حیوانات شهر کیک و ساندیس به دست با صدای بوق و کرنا به خیابان ها ریخته اند.آنها خیلی زیادند - حیوانات را عرض می کنم - خیلی زیادند، اما دقیق نمی دانم چندتا هستند...

پ.ن: به تعدای نفر! جهت آموختن زبان آدمیزاد در راستای بیان پاره پاره هایی از دلتنگی های دل تنگمان نیازمندیم.