این ره که تو میروی به ترکستان است

اصلا مرض دارم من ،همین که چند تا مطلب مثلا عاشقانه و از این خزعبلات مینویسم ومیپستم این تو، خودم رودل میکنم  هر چی نگاه میکنم میبینم با حال و هوای این روزهای خودم جور نیست . نه اینکه جزء ملقمه های این ذهن درهم برهمم نباشد اما در چند روز گذشته متاسفانه برای هزارمین بار متوجه یک درد و بدبختی اساسی شدم که هر بار خودم را دور میزدم و بشکلی زیر سیبیلی ردش میکردم ولی  وقتی چشم تو چشم نگاه میکنم به این عجوزه ی مصیبت که سایه اش بر سر من و ما سنگینی میکند باقی دردها به گوشه جیب شلوارم سُر میخورند و از سوراخ جیبم میریزند زمین و ازشان رد میشوم . وقتی همراه با قافله ای شدی که راه به جایی نمیبرد و همچنان دور باطل میزند همان بهتر که سرِ خرت را کج کرده و از این کاروان خوشبتی فاصله بگیری که مشکل به اینجا ختم نمیشود که راه را نابلد هستند، این فاجعه ریشه در تفکروفرهنگ مردم دارد .بالا وپایین مملکت را همین تفکر کاهگلی پوشانده ، مملکتی که قیصَرش اِلّا به لاحکم الا بالناموس، پاشنه ور نمی کشد و بر بیشتر رعیّت هایش  نام رضا نهاده اند که رضا به داده دهند و گره از جبین نگشایند. باری حرجی انگار نیست بر مردمکانی که قانون را مترسک می دانند و خردورزی، برای شان تنها تصویرِ آدم برفی ای ست در تابستان . بس که به سینه کوفته اند وخطاب به فلکی که در قامت کریم ، کودوم کریم؟؟ !! کریم آب منگل بر آن ها نازل شده ،چیزی غیرِ الهی جِزّ جگر بگیری گفتن ندارند. راه طی ناشده ی دموکراسی در ایران از سنگلاخی به نام قانون می گذرد سنگلاخی که روشنفکران فراری از خانه اش ، تنها سنگ از جلو برداشته اند وبه پشت سر پرتاب کرده اند..باری چه مسعود است آرمان دموکراسی و چه کیمیاست وصالش...درفوران غرب زدگی وعَرب زدگی وشرق زدگی و پفیوز زدگی و بی همه چیززدگی، یک زنگ زدگی دیگر هم هست که از همه شان اما خطرناک تر است وآن چیزی نیست جز: خودزدگی. خودزدگی همان خودارضایی اندیشه گی ست ونمودش همین پرسش می شود که آن چه خود داریم را چرا از بیگانه گدایی کنیم؟ این تفکر را روشن فکران ره گم کرده ی دهه ی چهل بیش تر پروبالش دادند ونتیجه اش رسید تا حوضچه ی اکنونی که ما در آن زیست می کنیم.حوضچه که نه: مرداب. چرا؟

شعار حکومت در دهه ی شصت را یادشان هست بعضی ها: خودکفایی اقتصادی  از راه کشاورزی محور استقلال. نتیجه این شد که کشاورزی در کشوری نیمه بیابانی چون ایران شد سرلوحه ی خودکفایی اقتصادی.بعد هرچه آب شرب وغیر شرب بود رفت پای گندم ها ومحصولات استراتژیکی چون چغندر!.بعد هی آب که کم آمد دست به دامان سدها  شدند و چونان سگ آبی هر جا سدی عَلم کردند وبعدش دریاچه ها وبعدش هم که آب هی کم وکمتر شد رفتند سراغ چاه های عمیق وآخر همین شد که می بینیم: خشک سالی و خشک شدن دریاچه هایی چون ارومیه،پریشان یا بختگان... حالا ردّ همین تفکر را در دیگر حوزه ها به ویژه در حوزه ی اندیشه ورزی و فرهنگ نیز دنبال کنید.وقتی که بر سردرسینماها جز پلاکارد فیلم ایرانی نمی بینید، وقتی که آشپزهای تلویزیون جز روش طبخ غذای ایرانی چیزی دگرآموزش نمی دهند،وقتی که تفکر رانتی نفتی، در تمامی ارکان زندگی ما راه می یابد، وقتی که ایران بی بهره از رفت وآمد توریست ها می شود، نتیجه همین می شود که می بینیم: سترون شدن تفکر در قحط سالِ خردورزی با دستاویز خودکفایی فکری...

کلام آخر از مهاتماگاندی: من نمی خواهم به دورِ خانه ام دیواری بکشم و پنجره هایم را بپوشانم. من دوست دارم تمامی فرهنگ های جهان با آزادی کامل به خانه ام بوزند. اما نمی گذارم زیر پایم را سست کنند. من نمی خواهم در خانه های دیگران مثل یک برده و گدا زندگی کنم.