عاشقانه های گوهری

یک وری لَم داده روی کاناپه و سیگارش را دود میکند...

از نگاهش میبارید حوصله ام را ندارد، ولی میخواست صدایی پشت زمینه ی

سیگار کشیدنش زوزه بکشد، میخواست امواجی در مغزش او را همراهی کند،

با نگاه به پنجره ای که فقط آسمان را نشان میداد و معلقاتی در تکاپوی رسیدن

به زمینش میخواست صدای من باشد، همین...

 -تو از من خوشت میاد...؟

و من شروع کردم ، صدایم را بم تر کردم تا بیشتر سیگارش به لبِ کبودش

حـــال دهد:

-نمیشه گفت بدم میاد، از اینکه جوره دیگه ای هستی شاید خوشم میاد، البته

بضی وختا اَصابمو خورد میکنی، دوس دارم گردن نازکتو بگیرم، بگیرم،

بگیرم... بگیرم و ببوسمت، بَدِش اِنقدر لمست کنم که ازت سیر شم، گرسنه ی

سیر شَم...

 بعدش میفهمم که اصلاً نمیشنود که من چه کسشری میگویم... ولی ادامه

میدهم ...

مثلاً تو یه زمانی عشق بودی، زمانی که خودمون رو رو نکرده بودیم چه

حیوونی هستیم، یادته؟ یادته خیلی مودب تعارف میکردیم؟ یادته فکر میکردیم

این طرف آدم با شخصیتیه؟ یادته با خودمون میگفتیم باید باهاش خوب تا کنم

شاید منو ازین گهِ زندگی کشید بیرون؟ آخرش فهمیدیم جفتمون خیلی گُهیم...

میفهمم که به این آخرها دارد توجه میکند، سیگارش را که نمی تکاند یَنی به

من توجه میکند...

-میشه خفه شی؟ بسه دیگه!!!

میگویم: آره، به شرطی که بیای اینجا، مثه قدیم با هم چای بخوریم...

-باشه، بریز اومدم، پاکت سیگار رو هم بیار

چایش را میریزم، نخ آخر را من برایش روشن میکنم،میدانم ازینکه سیگارش

را روشن شده بهش بدهی کیف میکند، سیگارش را میکشد  و لباس هایش را

تنش میکند و میرود... و من حس پیروز مندانه ای دارم که برایش بهترین

حالِ دنیا را فراهم کردم... برایش بهترین پایانِ زندگی را مجسم کردم و

ناگهان بغض میکنم... فهمیدم که گه زدم به زندگی ام...

سالها گذشته است و من هر بار چای و سیگار را با هم توی دل و روده ام

میکنم... میفهمم چه گهی به زندگیمون زدیم و این داستان همیشه ادامه دارد...