رفرمیسم گوهری

نامش را تغییر بگذارید من میگویم زلزله

شروعِ تغییر میشود زلزله ، یا شاید هم برعکس ، زلزله میشود شروع تغییر ؛

اما به هر حال زلزله می‌آید ...

برای مردمی چون من ، مردم زیر زمین ؛ با جسدهای در حال فساد ، زلزله

میشود آغاز زوالی جدید ، مردمی که خودمان را زیر هزاران هزار فکر

ناجور مدفون کرده‌ایم و قبرهایی عمیق‌تر از قبرهای گورستان برای خود

ساخته‌ایم و آنجا مأوا گرفته ایم . بیمِ دوباره بی‌پناهی و آوارگی بیش از زلزله

جان امثال من را میگیرد .

ممکن است قبرمان ، میز انتهایی کافه‌ای از رونق افتاده‌ای باشد یا تخت

خوابمان یا صندلی رو به صفحه مانیتور یا میز کارمان یا هر چیز دیگر ...

این قبر‌های سست ممکن است با صدای قدم‌های غریبه‌ای یا لبخندی یا نگاهی

، فرو بریزد .

زلزله که بیاید ، گورهامان را زیر و رو کند ، جسد آن پوسیده‌ترهامان

متلاشی میشود ، تکه تکه و با نیستی یکی ... و هرکه از ایشان اثری بجوید ،

هیچش نصیب میشود .

زلزله که بیاید عده ای از تکان و ضربه‌اش ، از گورهاشان دل میکنند ، شاید

در این میان زندگی سر بگیرند ، شاید هوایی شوند و دل بدهند و دل بگیرند .

و سرانجام زلزله که بیاید ، عده ای  گورهایی عمیق‌تری حفر میکنند ، بیشتر

و بیشتر غرق افکار مسموم میشوند و به جایی میرسند که فشار است و فشار

است و فشار ... و کالبد غم‌زده‌شان با مغزی متلاشی و اندیشه‌های بی‌سرانجام

، در تاریکی‌های شب ، در خلوت‌ترین خیابان‌های شهر ، چون آوارگان گشت

میزند و وقت میکُشد ... زَروَرقش را باز کنید تا ببینید...

زلزله ، همان تهِ تهِ تهِ بی‌سرانجامی میشود ...