به همین سادگی

...

اصلا بیا توهم بزنیم . من شازده کوچولو میشوم تو هم گل من باش !
چرا توهم؟! خب در دنیای ما همیشه شب است. روز هم که بشود ، ما صندلی‌هامان را میکشیم سمت شب . برای خودمان درد میسازیم. انگاری درد نکشیم چیزی از ما کم میشود.
اصلا ما با آفتاب بیگانه‌ایم ، زیر آفتاب چشمانمان کور میشود ، حجم خالی سرمان سوت میکشد ، قسمت پُرش نیز به جوش می‌آید . با ماه نیز آبمان توی یک جوب نمیرود ، دیوانه ترمان میکند. مجنون میشویم و میزنیم به جاده خیال ...
تازه دنیای ما پُر از ستارگان مذاب است . ذوب میشوند و یکهو شرّه میکنند روی گونه‌هامان و تمام وجود آدم را میسوزانند . در نهایت همشان خاموش میشوند!
آخ که چقدر ستاره‌ها دلتنگ دستانت هستند ...
اما شازده کوچولو شدن ، همه‌اش یک خیال است .اینجا هیچکس سرِ اهلی شدن ندارد ، همه فکر فرارند اما جای دوری نمیروند مثلا کوه‌های بلند یا سیاره‌های ناشناخته . میروند به خودشان و هزار لایه میشوند و در نهایت در هزار توی وجودشان گم میشوند ...
 و من و تو خوب میدانیم این در خودماندگی را هیچ علاجی نیست . مرضی‌ست که امثال ما سخت درگیر آنیم .
و بگویم از آن سه نقطه آغاز و تمامش همان حرف‌هاییست که همیشه در گلو میماند و با بغض‌هایی که هرگز نمیشکنند خورده میشود .همان حرف‌هایی که گذشتنی نیست اما ما میگذریم. همان هایی که سخت میسوزانند و داغ میگذارند . همان حرف‌ها که شنیدنی هست اما گفتنی نیست . شنیدنش هم طاقت میخواهد و هیچ ساده نیست ...
روزی برسد که من سراسر زبان شوم و تو سراسر گوش ، من بگویم و تو خوب بشنوی ، روزی‌ست که من میشکنم و تو میروی ...