چیزی که بر زبان نیاید

چیزی که بر زبان نیاید هرگز به دنیا نخواهد آمد
کسی که آفتابی الماس‌گون را درون خویش مدام با درد عشق می‌پروراند
به هیچ ستاره‌ی میخی که با نوک تیزش از دوردست‌های جهان شتاب‌زده فرا و فرو می‌گذرد اعتنا نمی‌کند
سه انگشت دست راست من به فرمان آفتاب در این زبان درندشت می‌دوند
و عزم چشمم از این آسمانِ درونم گسیل می‌شود
خیالم آن چنان دیوانه‌وار پرواز می‌کند که بال‌هایش را انگار فرشته‌ها در آسمان پروار می‌کنند
من پرده‌دار غیب نیستم خود غیبم

برای "محمدرضازفتی" یگانه ای که بود در این خراب آباد ورفت.

---------------------------

ﺑﺎد از دﻫﺎنِ وﻟﺮم اردﯾﺒﻬﺸﺖ ﮐﻪ ﻣﯽوزﯾﺪ

 ﮔﻔﺘﻢ:

"دﺳﺖﻫﺎﯾﻢ را از ﺑﺎﻟﺸﺖ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎر و ﺑﺘﮑﺎن "

 ﺑﺎ ﺗﻨﯽ ﮔﻢ در آﻓﺘﺎب  -ﮐﻪ ﺟﻤﻌﻪ را ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽﮐﺮد-

ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ و ﻟﺐﻫﺎﯾﺖرا در آﯾﻨﻪ آﺗﺶ زدی

(ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﯾﮏ ﻣﺎه ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﯿﻢ)

ﺗﻔﻨﮕﯽ ﺳﺮد اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ.

ﺗﻔﻨﮕﯽ ﺳﺮد اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ،

ﯾﻌﻨﯽ:

ﺗﻔﻨﮕﯽ ﺳﺮد اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ.

(و اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﺷﺪت سادﮔﯽ ﻫﻮﻟﻨﺎك اﺳﺖ)

 ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎ در داﺷﺒﻮرد

 ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎی در ﺧﺎن ﻧﭽﺮﺧﯿﺪه در داﺷﺒﻮرد

ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎی در ﺧﺎن ﻧﭽﺮﺧﯿﺪه در ﺧﺸﺎﺑﯽ ﭘر

در داﺷﺒﻮرد

 ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﻨﺎﯾﻪای

ﺑﯽ ﻫﯿﭻ اﺳﺘﻌﺎره ای

 ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺻﻨﻌﺖ ﺗﺨﻤﯽِ ادﺑﯽ.

ﺳﯿﻨﻪﻫﺎي ﮐﻮﭼﮏ و ﻻﻏﺮت ﯾﻌﻨﯽ:

 ﺗﻔﻨﮕﯽ ﮔﺮم ﭘﺮت ﻣﯽﺷﻮد ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ.

از ﮐﺴﻮف ﺗﻨﺖ ﺑﺮ ﭘﻨﺠﺮه ی آﻓﺘﺎب،

ﺻﺪاﯾﯽ ﺧﻔﯿﻒ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ "ﭼﻘﺪر ﻓﺮﺻﺖ دارﯾﻢ؟"

پرﻧﺪه ای ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽاﻓﺘﺪ و آﺳﻤﺎن رﻗﯿﻖ ﻣﯽﺷﻮد

ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﺷﻌﺮی ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ

ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ﺗﯿﺘﺮاژ1000

 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻣﺤﺪود

ﺷﻌﺮی ﮐﻪ در ﯾﮑﯽ از ﺳﻄﺮﻫﺎش ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﭘﺮﻧﺪه ای

 را ﺑﮑﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه، ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﯿﺪار ﮐُﻨﺪ از ﺧﻮاب

 اﻣﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﻮ؟

ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮی و زﯾﺮ دوش آب ﻣﯽاﯾﺴﺘﯽ

 زﺧﻢﻫﺎﯾﺖ ﻟﯿﭻ و ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ

زﺧﻢﻫﺎﯾﺖ ﺑﺰرگ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ

 ﺑﺰرگ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﺻﻮرﺗﺖ را ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ،

  دﺳﺖ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﺸﻢ

 ﮔﻮﺷﺖ ﺳﺮخ و ﺧﻮﻧﯽات را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ: ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ!

ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺖ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ

ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺖ در ﺧﺎك

 -ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﻮده ﻣﻮرﭼﻪ از ﺣﺪﻗﻪاش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﻧﮕﺮﻧﺪ-

ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺖ در ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ

-ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎن آﺗﺶ،ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﺪ -

ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺖ

دراشک، درآور

ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺖ را ﺑﻪ ﯾﺎد دارم

 اﻣﺎ ﺻﺪاﯾﺖ را ﭼﻪ ﻣﯽﮐﺮدم؟

ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﯽ

 از ﺣﻠﻘﻮﻣﺖ ﺻﺪای ﻗﺮﻗﺮه ﺷﺪنِ ﺧﻮن ﻣﯽآﻣﺪ

 ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺖ ﯾﻌﻨﯽ:

دﺳﺖﻫﺎﯾﻢ را ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎر از ﺑﺎﻟﺸﺖ،

 ﺗﺎ ﺑﺮ رگﻫﺎی ﺑﺮﯾﺪه ات ﺑﮕﺬارم.

ﭼﯿﺰی زﯾﺮ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎم

 از ﭼﯿﺰی زﯾﺮ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎت درد ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ

 ﭼﯿﺰی زﯾﺮ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎت ﻃﻌﻢِ آﺳﻔﺎﻟﺖ دارد

در دﻫﺎﻧﺖ ﭼﯿﺰی

ﻣﯿﺎنِ ﺑﻮﺳﻪ

 ﻣﯿﺎنِ ﺧﻮن

 ﻣﯿﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺧﺮدهﻫﺎی دﻧﺪان، ﻣﺮدد ﺑﻮد

 ﭘﺮﻧﺪه را ﮐﻪ ﺧﻂ زدی

به آن 1000ﻧﻔﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم

ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯿﺎن داﺷﺒﻮرد و ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ

ﺑﻪ اردﯾﺒﻬﺸﺖ

ﺻﺒﺢ

و ﻟﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎس اﻧﮕﺸﺖﻫﺎم زﺑﺎﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪ و رﯾﺨﺖ

 دﺳﺘﯽ دﺳﺖﻫﺎﯾﺖ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و دود ﻣﯽﺷﻮد ﯾﻌﻨﯽ:

خورشید

از ﺣﻔﺮهای ﻣﯿﺎن ﺳﯿﻨﻪﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﻻﻏﺮت ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ.

ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺖ را ﺑﻪ ﯾﺎد دارم

اﻣﺎ ﺻﺪاﯾﺖ را ﭼﻪ ﻣﯽﮐﺮدم

 ﺑﮕﻮ ﭼﻘﺪر، ﭼﻘﺪر ﻓﺮﺻﺖ دارﯾﻢ؟