بی تو باز آمدم

نشستم کنارت و با چشمهای بسته نگاهت میکنم . روی تخت دراز کشیده ای. پتو ی آبی رنگی تا بالای سینه ات را پوشانده و دستهایت نیمه باز روی آن افتاده است. با انگشت اشاره، شیار کف دست ات را لمس می کنم. می خواهم تا آخرِ خط عمرِ کف دست ات را بروم... کنارت، روی تخت، نشسته ام و به لبخند محوی که روی لبانت نقش بسته نگاه می کنم. می ترسم از بوسیدنش، مبادا که لبخندِ زیبایش پاک شود. تنها دلم می خواهد که صدایم کنی. نوزده ساعت است که نشسته ام و به لبانت زل زده ام، که صدایم کنی. موهایت کمی تاب خورده و بهم چسبیده روی بالش ریخته اند. می ترسم از بوییدن شان، مبادا که عِطر شیرینش پاک شود. شماره ات را می گیرم و چشم هایم را می بندم. موبایل، روی میز کنار تخت شروع به لرزیدن می کند. نفسم را توی سینه حبس می کنم شاید از پشت گوشی، تنها یکبار اسمم را صدا کنی. هیچ معجزه ای اتفاق نمی افتد. چشم هایت به آرامی به خواب رفته و تنها لبخند محوی روی لبانت نقش بسته است. بیست و دو ساعت است که نشسته ام و به گودی بی روح چشمانت زل زده ام، که تنها برای لحظه ای باز شود و من باز توی سیاهی آن غرق شوم؛ گویی هزاران سال است که به خوابی عمیق فرو رفته است. بیست و چهار ساعت است که پیر شده ام. پیرتر از هر اتفاقی که بتوانم خودم را تا پای آینه بکشانم و بی تو بودن را لا به لای سپیدی موهایم ببینم. خم می شوم و به آرامی گونه هایت را می بوسم، شاید باز پر شود از خونی که بعد از هر بوسه ات زیر آن می دوید. خشک تر و بی روح تر از آن است که با بوسه هایم زنده شود؛ تنها از آن ها گودی بی جانی باقی مانده است. سی و هفت ساعت است که کنارت روی تخت نشسته ام و تو رفته ای. چندین بار سعی کردم که دستم را روی زانوام بگذارم و بلند شوم، نتوانستم. نه می توانم کنارت دراز بکشم و به خواب بروم و نه می توانم از تخت جدا شوم. قرار ما این نبود، که تنها بروی، که چهل و دو ساعت کنارت باشم و حتی یکبار صدایم نکنی. چشمهایت را باز کن، من هزار سال هم که بگذرد اینجا می نشینم تا نگاهم کنی، حتی یک پلک. اصلاً بیا حالا یک قراری با هم بگذاریم. من چشمهایم را می بندم و بعد، تو دستم را فشار بده. انگشتهایم را لمس کن و فقط کمی آن را فشار بده، همین! چهل و هفت ساعت است که تو اینجا دراز کشیده ای و من رفته ام. چهل و هفت ساعت است که پیرتر از آن شده ام که کمر راست کنم. کاش می توانستم گریه کنم، عده ای با سر و صدای زیاد تو را روی دست گرفته اند و می برند. عده ای هم در حال کندن زمین اند. من دورتر از آن ها ایستاده ام و رفتن ات را نگاه می کنم. سر و صدایشان تمامی ندارد. چند باری از زمین بلندت می کنند و باز بر زمین می گذارند و چیزهایی می گویند. من همچنان از دور نگاهت می کنم. رویت خاک می ریزند. آنقدر که زمین باد می کند. نمی گذارم گم ات کنند. سمتت می دوم و خاک ها را بر می دارم. خاکش هنوز آنقدر سفت نشده که دستم نتواند به تو برسد. زمین را می کنم، آنقدر می کنم تا به تو برسم... از این فکر وحشت می کنم. روی تخت دراز کشیده ای و لبخند محوی روی لبانت نقش بسته. نمی گذارم کسی از من جدایت کند. با هم می مانیم، همین جا. آرام کنارت دراز می کشم و دستت را توی دستم می گیرم. لبانت را می بوسم، لبخندش پاک نمی شود...