خانم صادقی . ممنون از تصاویر انتخابیتون

ببین داریوش خان این بنده خدا را بردند رو بلندی عصبی شده

گفتم که بدونی

راستی میگمااااااااااااااااااااااااااااااااااااا

موزیکتون خیلی قشنگه با شنیدنش  انگار یه راه دررو پیدا میشه آدمو میبره اون بالا بالا ها 

انگار لالایی میگه..ادم خوابش میبره

مرسی قربان..

 سلام و عرض ادب حضور مدیر محترم وبلاگ جناب اقای داریوش عزیز

مثل همیشه نوشته اتون جالب بود واسم البته کلی به مغز فندقی ام فشار آوردم تا متوجه منظورتون شدم 

حالا با عشقتون کجا میخوایند برید؟ بالای کجا؟؟ بابا دخترا خیلی ترسو هستند بخدا اونم نه یک متر نه ده متر هههههههههههههشت ههززززززار متر؟؟؟؟

اصلا بالاخره میبریدش بالا یا اون پایین زیر قله ی اورست ..تکلیف ما رو روشن کنید خواهشا

مرسی قربان...باز هم از این مدل نوشته های بلاتکلیفی بنویسید

ارادتمند شما..بهانه

حاج یوسف امید که به آنچه مطلوب دلت است برسی...ممنون

بانوسکوت .قرار نشد از این سوالهای سخت سخت بپرسید دوست من. بقول رضا مارمولک من دنبال راه در رو میگردم شما سراغ جاده اتوبان رو از من میگیرید؟

فریاد عزیز سپاس بیکران

عزیزدل برادر آقا همایون گل . من اساسا دل خوشی از اقوام اعم از دایی و خاله و خانباجی ندارم.سرم تو لاک خودمه اما خب آدمی جایزالخطاست خیلی از ما باورهایی داشتیم که برمبنای یه باورجمعی شکل گرفته بوده و بعد از مدتی تئوریسینها و پیشکسوتانِ اون باور تو زرد از آب در اومدن و مثل فاحشه های کنار خیابون هر لحظه به آغوش یکی غلطیدن و گند زدن به اعتقاد و باورهای جمع زیادی که با رگ و پی وجودشون پای اصول و اعتقاداتشون ایستاده بودن وخدا عمرشون بده که با این اعمال خداپسندانه موجب شدن تا زودتر به پوچ بودن و شعاری بودن و غیرقابل اجرا بودن این باورها در دنیای خارج از دیالکتیکهای چند ده ساله مهر تایید بزنن و باعث شدن که آدمی خر خودش را براند و دنباله رو هیچکدام از این مبشران یکصد بیست چندهزارنفره که هر روز هم به تعدادشان افزوده میشود نباشد گواینکه در این قرن اخیر خبری از ایدئولوگهای عجیب و غریب که هر کدام داعییه خوشبختی انسان را دارند  و وعده اتوپیای نادیده را به خلق بیچاره میدهند نیست اما خدا را چه دیدی یکهو مثل خیار چنبر یکی اش سبز شد و باز خلقی را بدنبال خود راه انداخت...آقا بیخیال

سلومت باشی داداش 

  خواهم برآرم نعره ای در سینه ام فریاد کو
شیری به بند افتاده ام جولانگه آزاد کو

باشد به تیرم برزند گر این قفس را بشکنم
من سینه را کردم سپر، بی باکی صیاد کو

  خواهم برآرم نعره ای در سینه ام فریاد کو
شیری به بند افتاده ام جولانگه آزاد کو

باشد به تیرم برزند گر این قفس را بشکنم
من سینه را کردم سپر، بی باکی صیاد کو

دوست گرامی همایون عزیز

متاسفم از اینکه وبلاگتون رو بستید.  چند بار سعی کردم با کارت پیام بدم خطا زد به ناچار اینجا پیامم رو میذارم

برادر من مگه تو این حوضخونه چندتا صفحه قابل تامل وجود داره ؟؟؟ چند تا وبلاگ هست که ارزشِ باز کردن داره؟؟؟ من میگم :کمتر از انگشتهای یک دست. حقیقت اینکه بعد از اون غیبت کبری که بنا نبود تو هیچ عصر جمعه یا شنبه ای شکسته بشه بنا به تماس یکی از دوستان که عنوان کرد عزیزانی چون شما ایرج خان خانم  سکوت و تعدادی دیگه از دوستان قدیم برگشتن و فعال هستن این بود که خلف وعده کردم و اینجا رو خونه تکونی کردم تا محلی باشه برای تعامل و چالش و تضارب افکار و آراء. گرچه صلاح کار با شماست اما تقاضا دارم باز کنید اون وبلاگ رو که بهانه ما برای سر زدن به این سایت کماکان پابرجا باشه.