شما خیلی لطف داری مریم جان

باز هم می شود چیزی برای خواندن و لذت بردن یافت. 

همایون عزیز :

این نوستالوژی ها تا حد جنون دیوانه ام میکند.دگرگونم میکند.دیوانه میشوم از اینکه زورم به زمان نمیرسد . زورم نمیرسد تا به عقب بازگردانمش. کاش زمان یک دکمه ی برگشت داشت.گاهی حس میکنم کاش میشد همانگونه دلخوش بودیم به باورهای عامیانه ولی دلگرم کننده در اوان کودکی .ترس هایش ، خجالت و شرم هایش ، امیدهایش و ...

هیچ چیزی وحشتناک تر از این نیست که زمانی متوجه بشوی اتوپیا و سرزمین موعود و مدینه ی فاضله ای که مبنای رشد فکری و عاطفی و احساسی تو بوده مانند انیمیشن های پیکسار با همه پرداخت های حرفه ای سازندگانش پیش چشمان زمان و تجربه ی انسانی رنگ میبازد و کاغذی به نظر میرسد . آنوقت تو میمانی و یک دنیا هیچ ...هیچ...هیچ

هیچ جایگزینی برای خلاء روح انسانی و کاوشگرت که متکی بودن بر قدرتی فوق بشری اولین و اصولی ترین نیازش است نداشته باشی .حس معلق بودن ، آویزان بودن ، باختن ،حسی سراسر دروغ هجوم میاورد و ویران میکند آدم را ...

حالم خوش نیست رفیق

سرکار خانم تینا :

در انزوای شب کسی از دور صدا زد :

والعصر. اِن الانسان لفی خُسر.

و قسم به زمان، که انسان ها در زیان اند. و من گفتم قسم به ماهی های قرمزِ تنگ لب طاقچه ی اتاق بی بی و قسم به قلم های خوش نویسیِ آقا جان و خنده هایش به وقتِ آب بازی ما پای همان حوض قدیمی و قسم به چادر نمازِ بی بی که تا آن را سر می کرد، دنیای بزرگ مان همان زیر چادر سفیدِ خوش عطر بی بی می شد و قسم به تمامی والعصر ها که من در زمان گم شده ام. و قسم به این زمان، که من دلم تنگِ آن زمان شده است. آقا جان، به انگشتری عقیق ات قسم که دنیا رنگ آبی فیروزه ای ش را گم کرده است. بی بی بانو به همین قوطی کنسروهای آش رشته و قورمه سبزی و... قسم که دنیا بوی آش نذری های ات را کم دارد.

و کسی از قرن ها پیش صدا زد والعصر. و من می گویم قسم به رخوتِ خیابان های این شهر، و قسم به میدان ولیعصر و به دخترکی که کنار پیاده رویِ سردش مشق می نوشت و قسم به نگاهش که کابوس شب هایم شده و قسم به آن روسپیِ گرسنه ی نبش میدان و قسم به مردِ وامانده برای پول داروی کودکش و قسم به والعصرها و به ولیعصرها که من در زمان گم شده ام. و قسم به فرهاد که از پشت پیانو اش خواند : زمان در من خواهد مُرد و من بر زمان خواهم خفت...

و از آسمان ندا آمد قسم به زمان و من به زمین نگاه کردم. به زمین قسم، به همین زمینی که قبرستان امامزاده علاالدین حسین اش را رو در روی خیابان پنجم نیویورک گذاشتم، قسم که من در زمین گم شده ام. من در زمان گم شده ام. من در زمین گم شده ام. و کسی در سیاهی مطلق زمان و در برهوت بی انتهای زمین سرش را به زیر انداخته و راه می رود. راه می رود و در سرش غوغایی ست از والعصرها، ماهی گُلی ها، انگشتری عقیق، بوی عِطر نذری، قوطی کنسرو، چشمان دخترک میدان ولیعصر، رنگ و لعاب وارفته ی صورت روسپی و دستان نگران مرد و پدربزرگ می خندد، فرهاد می خواند من دلم سخت گرفته ست از این میهمان خانه ی مهمان کُشِ . روزش تاریک، کسی از نیویورک اف- ورد هایش را مرور می کند، احمد شاملو از امامزاده علاالدین حسین می خواند دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوست ات دارم، و باز هم والعصر و تنهایی انسان ها، والعصر و لفی خُسر ها، والعصر و ولیعصر ها...

 با درود بر استاد قلم و دانش داریوش عزیز دوست گرامیم و تشکر مجدد :داریوش جان ممنون از رویت و نظرات بسیار جالب و قابل توجهه در خصوص موضوع اب، با تاسف امدم لاییکش کنم اشتباها دلیت شد احتمالن قبل از من یکی از دوستان لایک کرده بوده که من متوجه نشدم و دلیت را بجای لایک اشتباهن کلیک نمودم  جهت استحضار عرض نمودم : ارادتمندم

بزرگوارید استاد ایرج

 درود بر شما و قلم تون جناب داریوش عزیز و گرامی ارادتمندیم و عرض ادب کردیم

Dear Mrs kavir:

where there is great love there always miracles

بانو یلدا :

می سوزم سراپا

و شمع های روی میز

تمام حواس شان به من است

به سر انگشت های من

که قطره قطره تمام  می شوند

اتاقم

خودم را دراتاقم جاگذاشته ام

اگرازاتاقم دورباشم ...دلم براي خودم تنگ مي شود