من ،تو، لارا فابیان

این لارا فابیان آتشی بجان آدم میزند که مرده ی هفت هزارساله را از گور برمیخیزاند و به یاد تو و خاطراتت می اندازد! حالا من جان گرفته ام. همین که رو به رویم می نشینی، سالوادور دالی می شوم. با سبیل های از بنا گوش در رفته. تا فراواقع گرایانه، تداوم حافظه را روی بوم ها پیاده کنم. همین که رو به رویم می نشینی می خواهم کلاه غواصی بر سر بگذارم و شیرجه ای عمیق بزنم در ته اعماق ذهنت. همین که رو به رویم می نشینی قوی زیبایی هستی در انعکاس فیل. گفته بودم سالوادور دالی می شوم؟! همین که رو به رویم می نشینی دنیا را گم می کنم. زمان گم می شود در زیر تمام سیستم مختصات های معلوم و مجهول جهان. دستانم مثل سگ شروع به لرزیدن می کنند. زمین و زمان آوار می شود روی سر مردم کوچه و خیابان. دروغ هایم به سه سوت نکشیده فرار می کنند. آخر زمان، آخر زمان که می گویند، همین است دیگر. می شوی نکیر و منکر جان من! لب هایت هم فشار قبر!!!