بوسه

دهان‌ام مثل شکافی گل می‌دهد

همه‌ی این سال‌ها، ملالت‌بار، خطا کرده‌ام

شب‌هایی که در آن، جز زِبری ِ آرنج‌های‌ام چیزی نبود

وَ [جز] جعبه‌های ظریف دستمال کاغذی به اسم "نی‌نی کوچولو"

نی‌نی کوچولو! توی احمق!

قبل از امروز، تن‌ام بیهوده بود

و حالا در گوشه‌های زاویه‌ْدارش، از هم می‌درد

کهنه‌ْجامه‌های مریم عذرا را کوک به کوک از هم می‌درد

و نگاه کن!

حالا آن جامه‌ی تباه،  پُر از نسوج ِ ملتهب است

زززینگ! رستاخیز!

یک‌بار قایقی تمام چوبی بود

خالی از هستی، بی هیچ شورآبه‌ای در آن پائین

نیازمند کمی رنگ، چیزی بیش از مشتی تخته پاره نبود

اما تو آن را برافراشتی، برپای‌اش کردی

آن زن، انتخاب شده

اعصاب‌ام آرام می‌شود

آن را مثل صدای سازها می‌شنوم

وقتی همه‌جا ساکت بود

طبل‌ها (رشته‌ی اعصاب‌ام) لاعلاج می‌نواختند.

تو این کار اصیل نبوغ‌آسا را کرده‌ای

عزیزم!

آهنگ‌ساز، گام در آتش نهاده است!                                          آن سکستون