شرایط موجود گواه درستی گفته ی ناپلئون بناپارت در متن فوق است!

"زمانی که دشمن اشتباه میکند جلوَش را نگیر" 

دوستان قدیمی تر خوب بیاد دارند یکی از وبلاگ دوستان که بنده همواره بخوبی از ایشان یاد کرده ام

یک هفته تمام این حقیر را آماج تندترین الفاظ و توهین ها قرار داده بود و در مقابل سکوت من آبی بود بر آتش تا این تخلیه روانی پایان گیرد و همین داستان بارها برای دوستان دیگر از جمله شهرام و زینب و مهران و...اتفاق افتاد!

به گمانم این دوست تازه وارد آشنا به نظر میرسد .نیست؟

ای کاش به سیاق دیگر آمده بود تا با استقبال دوستان قدیمی اش ولو با هر اختلاف نظر و عقیده قرار میگرفت.

سکوت می کنم....!
چون صدای تو را در سکوت می شنوم !
تو که تمام دنیای پر از فریادم را  به یک باره خاموش کردی !
و به من سکوت را هدیه دادی...!!!
سکوت همیشه به معنای" رضایت " نیست
گاهی یعنی خسته ام از اینکه  مدام به کسانی که
هیچ اهمیتی برای فهمیدن نمی دهند توضیح دهم .
سکـوت می کنم ، نه اینکه دردی نیسـت،
گلویی نمانده است برای فـریـاد
کاش اینقدر که حالا هستـی،دیـروز بـودی
امروز بی فایده است من از دیــــروز شکسته ام 
مرهــم امروزت نوشداروی پس از مرگ سهراب است

خانم صادقی و خانم بهار ممنون از لطف شما
مریم جان .تبریک میگم .این توانایی حالا با هر انگیزه و پشتوانه ای قابل تقدیره . تمام این مدت دوستان
رو از قلم شیوایی که داری محروم گذاشتی.
همایون عزیز . داستانی عوامانه در دیارمان نقل است از دیرباز که روزی سعدی علیه الرحمه از بازار
میگذشت که متوجه شد چیزی از پشت سر ماتحتش را لمس کرد و متعاقب آن صدای کودکی برخاست
که من سعدی را انگشت کرده ام ! سعدی برگشت و ناز بچه ای دید و بدنبالش در میان جمعیت نگاهش
را گرداند تا یکی دو تن از شیوخ بخیل و جاهل و تنگ نظر را در میان همهمه ی بازار دید.
رو به کودک گفت : پسر جان از من که به تو آسیبی نرسیده این چوبی که در آستین تو نهاده اند تو را
بزرگ نشان نمیدهد. کودک بنا به جهالت سن گفته ی شیخ اجل را نفهمید و باز جار زد که آهای مردم
من سعدی را انگشت کرده ام. سعدی کودک را به روی شانه ی خود نشاند و در بازار گشت .کودک
آنچه آموخته بود فریاد میکرد و شیخ اجل میگفت عاقلان دانند.
حکایت ما با این درب خانه بی شباهت به این داستان نیست. دامنه ی تنگ نظری و حسد بنا به ماهیتش
برآیندی جز فحاشی و لوده گویی و پرده دری ندارد اما مردم همواره شاهدند و عاقل.

زخم خورده بود

مثل تو مثل من

مثل همه نسل پر عقده دهه پنجاه و شصت و تا انتهای زمان

گویا ما را با زخم همزیستی است دیرینه

هم زخمان من

همان ادمهای دروغگوی پست، از من هستند از میان همان مردابی که من در آن زیسته ام

همان که مرا با هزار عقده پنهان و آشکار در آن زاییدند و من سر بر آوردم دروغ گفتم تزویر کردم و با لبخند دروغشان و دروغ هایمان را پذیرا شدم.

ما نسل هرزگی ذهن و فکریم و دروغ دل و ایمان و در تنهاییهایمان به وسعت آسمان تنها

بعضي وقتا يادم ميره زنده ام

                           يادم ميره زندگي 

                                               زنده ام يا مرده ام

                                                                  يه زنده ولي مرده ام

با عرض سلام و ادب خدمت دوست گرامی

جناب آقای داریوش عزیز..خیلی خوشحالم از حضورتون

ضمنا از اینکه کامنت هام ربط چندانی به پست شما نداره معذرت میخوام

شعرهایم را میخوانی…
و میگویی روان پریش شده ام !
پیچیده است … قبول …
اما من فقط چشمهای تو را مینویسم …
تو ساده تر نگاه کن …

گاهی دلت بهانه هایی می گیرد
که خودت انگشت به دهان می مانی…!!
گاهی دلتنگی هایی داری که فقط باید
فریادشان بزنی اما سکوت می کنی …
گاهی..!! پشیمانی از کرده و ناکرده ات…
گاهی دلت
نمی خواهد دیروز را به یاد بیاوری انگیزه ای برای
فردا نداری و حال هم که…
گاهی فقط دلت
میخواهد زانو هایت را تنگ در آغوش بگیری وگوشه ای
گوشه ترین گوشه ای…! که می شناسی بنشینی و”فقط”
نگاه کنی…
گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت
تنگ می شود…

هنوز آنقدر ضعیف نشده ام
که خطرِ ریزشِ این کـوه را جار بزنم
اما تــــو
حوالیِ من که می رسی احتیاط کن

چـه کَسـی گُفـته که مَـــــــن تَنــــهایَم؟!...
مَــــــــــــــــــــــن،
سُــکـوت،
خاطِرات،
بُغــض،
و اَشــک،هَمـــیشــــــه با هَمیـــــــم...!!
بِگُــــــــذار تَنـهایــی اَز حَســــودی بِمیـرَد...!

دلم پراست:
پر پر پر...
آنقدر که گاهی اضافه اش ازگوشه چشمانم می چکد

فــــکر کـــنـــم
بـــه بــــــوي عـــطـــر تـــو حســـاســـيــت دارم
هـــمـــين کـــه در ذهـــنــــم مـــي پـــيچــــد
از چــِــشـــم
اشـــک مــــــي آيــــــد