زندگی در دستشویی ها همچنان ادامه دارد

هایده با سوزمیخواند ...تا بجای نیرنگ ها رنگ تمنا میگرفتی ،میگرفتی... گلهای  رنگارنگ شماره پانصدو نمیدونم چی چی.

از لای صندلی تویوتا کمری بادِ یخ به پهلوهام سقلمه میزنه .یاد پیکان قراضه هایی که تو سرزمین اصلی سوار میشدیم و باد از صدجاش میومد تو میافتم.امروزبا تاکسی خطی دارم میرم تا محیط تکراری کار رو تا عصر تحمل کنم .

بین راه یه مسافر پیاده میشه .تا بیاد پول تاکسی رو حساب کنه اونطرف خیابون موضوعی نظرم رو جلب میکنه که میتونه موضوع ساخت یه فیلم کوتاه باشه مثل این.

یک لانگ شات از یک دستشویی عمومی در محوطه ی پارک

دوربین جلوتر می آید. یک مِدیوم شات از مردی چهل و هفت ساله، با صورتی آفتاب سوخته، پیشانی پر چین و چروک و دستهایی زشت و بی ریخت. رو به رویش پسری نه ساله نشسته که از لحاظ خصوصیات ظاهری انگاری همان مرد است که با فتوشاپ چهار ایکس کوچکترش کرده ای. حالا یک ایکس بالاتر یا پایین تر!

روی تکه ای موکت سبز رنگ کهنه نشسته اند و با کمی نان مشغول وَر رفتن با آخرین اثرات حلیم چسبیده به ته کاسه هایشان هستند.

کلوز آپ :

پسر : بابا، چرا ما باید جایی زندگی کنیم که مردم میان دستشویی می کنن؟

پدر : نه پسرم. ما از اول همین جا زندگیمون رو می کردیم. بعدش اینا تصمیم گرفتن بیان برینن تو زندگی و دنیای ما!!

مدیوم شات : نان ها تمام شده و با انگشت افتاده اند به لیسیدن حلیم ته کاسه شان!

لانگ شات :  نمای بیرونی یک دستشویی عمومی در یک محوطه ی پارک