باری...

داستان اینست که وقتی قلبت و روحت از یک سو  تکه تکه باشد و از سوی دیگر در اجتماعی زندگی کنی که محبور باشی که تکه تکه کنی خودت را.گاهی ناچار می شوی که نقابی بر چهره بیفکنی و هی نقش بازی کنی .هی آن قدر بازی بازی بازی کنی که خودت هم نقش خودت باورت شود!  هی دوباره ناچار شوی گم کنی خودت را وکوشش کنی که ردپایی در این استبداد از خود به جای نگذاری هی مجبور شوی هویت خودت را به تعویق بیندازی.هی حریم خصوصی ات ژرف تر شود تا آن جا که به خودت هم اجازه ی دخالت در امور خصوصی خودت راندهی!

باور کن اما که این بار نقش بازی نمی کنم.این بار خود خودم هستم.حتا از خودم هم خودم تر .این همان پایه ی من است.همان (من شک می کنم) دکارتی که پدر دنیای مدرن را جلوی چشم پدرجدش آورد. همه به ندیدن عادت کرده اند تو اما  به ندیده شدن.تاوان این ندیده شدن را باید در همه چیزت بدهی  چرا که باید دقت کنی که در هیچ چیزی نشانه ای از خود باقی نگذاری ... باری..

برای نخستین بار در طول زندگی ام خودم از خودم جلو زدم.یه جمله گفتم که خودم تو معنی اش موندم.مخم هنگ کرد.لحظه ی فراموش ناشدنی تاریخی ای بود.هر چند که چند دقیقه بعد فهمیدم که منظور خودم از حرف خودم چه بود.و اما جمله این بود:

من زندگی بدون گذشته رو به زندگی بدون رویا ترجیح میدم

معنی اش اینه که رویا برام خیلی عزیزه.اما اون قدر از یادآوری گذشته متنفرم که حاضرم زندگی بدون رویا رو با اون عوض کنم.امیدوارم که منظورم رو به خودم خوب رسونده باشم.

پی نوشت : این جمله رو واسه یکی از دوستان که با نامزدش مشکلاتی داره خوندم.اونم رفته بود واسه نامزدش اینو خونده بود.جواب نامزدش این بود:

خیلی فلز خرابی. می خوای خاطرات گذشته رو بریزی دور تا با من ازدواج کنی یعنی اگه با من ازدواج کنی یه زندگی بی رویا در انتظارته!!!

(البته یه کم هم درباره ی این که رویا خانوم کیه با هم دعواشون شده بود!!!)