Mirage

آدرس را اشتباهی بدستمان دادند آنگاه که خداوند آیه های زمینی اش را با شکمی سیر یا رفع خماریِ یک وعده تاق میزد و آنگاه که خداوند کنار خیابان با صورتی بَزَک شده مردد بود کدام ماشین را سوار شود وآنگاه که خداوند با چثه کوچکش ده ساعت در روز بیگاری را به پشیزی معامله میکرد وآنگاه که خداوند به منتهای پستی در زمین و سرزمینی روزگارمیگذراند .همه روزهای من سه شنبه بودند و تو قرار بود جمعه بیایی .خانه ها مقدس بودند جایی برای ما نبود ما در خیابان ها بالغ می شدیم در ایستگاه های اتوبوس عاشق می شدیم و کودکان مان را در کوچه های بن بست به دنیا می آوردیم پدران مان سر از سجاده ها بر نمی داشتند ومادران مان پنهانی به آرمان های شان خیانت می کردند مابه امیدِ باختن آمده بودیم کم نبودیم اما تنها بودیم. دود سیگار را به چشم دختر همسایه می دادیم و چشم های خودمان در تصرف عدوانی اشک ها بود. من، ما نمی شد. ما در من گم بود. من در ایستگاه اتوبوس انگشتانم را ارضا می کردم  که مادرم سر رسید و برایم زنی آورد که هنوز به دنیا نیامده بود. زن را گرفتم بوسیدم وکنجی نهادم تا لگد نخورد . زن،آیه ی مقدس نان از لای ران هایش جاری بود. زن،در من به دنیا می آمد. زن، من بود .من، ما بود و ما هنوز به دنیا نیامده بود. تمام روزها سه شنبه بودند دنیا مقدس بود وهنوز در هیچ کجا جایی برای ما نبود...
وهنوز در هیچ جا جایی برای ما نبود...
و هنوز در هیچ کجا جایی برای ما نبود...